Yaşam yolculuğu…

Hepimizin gözbebeği olan çocuklarımızı en iyi şekilde yetiştirmek, hayata hazırlamak her anne babanın en önemli dileği ve görevi. Hele de böylesine tehlikelerle kuşatılmış bir dünyada, çok zorlu bir yolculuk.

Bir dostumun gönderdiği hikayeyi bu yüzden sizlerle paylaşmak istedim.

“Annesi ve babası, her yıl oğulları Martino’yu, yazın büyükannesinin yanına gönderirken trende ona eşlik edip bir sonraki gün aynı trenle eve dönerlerdi. Biraz büyüdüğünde Martino anne ve babasına dedi ki:
-Artık büyüdüm, bu yıl büyükannemin yanına tek başıma gitmeyi denesem, ne dersiniz?
Kısa bir tartışmadan sonra anne ve babası bu konuda fikir birliğine vardılar.
İstasyon platformunda ona el sallayıp uğurlarken ve vagonun penceresinden son tembihlerini yaparken Martino aynı şeyleri tekrarlamaya devam etti:
-Evet , biliyorum, biliyorum, yüzlerce kez söylediniz...!
Tren kalkmak üzereydi ki babası:
-Oğlum eğer birdenbire kendini kötü hissedersen ya da korkarsan bu senin için.! dedi ve oğlunun cebine bir şey koydu.
Ve çocuk artık tek başınaydı, vagonda oturmuş, yanında annesi babası yokken, ilk kez yalnız, pencereden dışarı bakıyordu. Etrafında yabancı insanlar birbirleriyle itişip kakışıyor, gürültü yapıyor, kompartımana girip çıkıyorlardı, kondüktör yalnız yolculuk yaptığına dair bir yorum yaptı, birisi ona acır gibi baktığında ise çocuk aniden ilk kez kendini rahatsız hissetti ve bu rahatsızlık her bakışla daha da arttı.
Artık korkuyordu. Başını önüne eğdi, koltuğun köşesinde adeta büzüştü ve gözyaşları yanaklarından süzülmeye başladı. İşte o anda babasının cebine bir şey koyduğunu hatırladı. Titreyen elleriyle, el yordamıyla o küçük kağıt parçasını buldu ve açtı. Kağıtta şunlar yazılıydı:
-Oğlum, biz son vagondayız.
Yazarın notu: Çocukların gitmesine izin vermeliyiz, onlara güvenmeliyiz ama korktuklarında da son vagonda olmalıyız.”

Hep son vagonda bekleyen tüm anne babalara kolaylıklar diliyorum.