4 Ekim Dünya Sokak Hayvanlarını Koruma Günü’ydü

Evimizde Karamel ve Badem, ofisin bahçesinde beslediğimiz ve hepsine birden “minik” diye seslendiğimiz 4 kedimiz var.

Karamoş, Pekinez cinsi bir köpek. 8 Yıldan beri bizimle… Evde biz ne yersek taciz eden, yediğimiz her şeyi yemek için mücadele eden ve sonunda başaran bir afacan. Bizi her gün kapıda heyecan ve sevgiyle karşılar, geceleri yatağımızın dibinde nefesimizi dinleyerek uyur. Bazen rüya görüp, garip sesler çıkarması gecenin bir vakti, hepimizin yataklarda kıkır kıkır gülme nedenidir. Çok akıllı bir can dostudur Karamel, sabah evde herkes uyanıncaya gıkını çıkarmadan bekler.

Badem bir sokak kedisi. Yavruyken geldi. 3 yıldan beri bizimle. Kocaman, sevimli, ancak öyle Karamoş gibi kucağa alınmaktan hoşlanmayan bir aile ferdi. Onu ancak kendisi izin verirse sevebilirsiniz, yoksa tırnaklarını çıkarır hemen. Bu yüzden de evde onu sevmek için köşeye sıkıştırıp mıncıklayan herkesin elleri, kolları yara bere içindedir.

Karamoş’la Badem’i yan yana getiremiyoruz, çünkü ikisi de birbirinden korktuğu için huzursuz oluyorlar.

Gazete ofisindeki 4 miniğe gelince, önce annelerini besliyorduk. Sonra anne hamile kaldı ve gelip bahçede doğurdu. Onlar için bir yuva hazırladık. Bir süre yuvada kaldılar, anne girip, çıkıp besledi.

Sonra onları yavaş yavaş dışarı çıkarıp, hayata hazırladı. Enselerinden ısırıp taşıyarak bahçenin kuytu köşelerinde büyüttü. Tam mama yemeye başladıkları sırada, bir sabah geldik ki anne kediye bir araba çarpmış ve ölmüş.

Çocuklar bize kaldı. Onları düzenli beslemeye başladık. Ama yalnızca beslemekle olmuyor. Çookkk sevgi istiyorlar. Dördü de çok sevimli ve Badem gibi yabani değiller. Kendilerini sevip, okşatmaya bayılıyorlar. Dördünün de karakteri farklı. Beyaz olan yalnızca beni sevin derdinde. Tekir olan karnını doyurduktan sonra bir mahalle turuna çıkıyor.

İki siyah, ortalarda biraz gezdikten sonra, gelip kapının üzerindeki paspasa boylu boyunca uzanıp, kapıdan çıkana kendilerini okşatmaktan keyif alıyor. Bazen dördü birden ortadan kayboluyor. Karşı binada Açık Öğretim Fakültesi’ndeki ablaları onlara cici mamalar veriyor diye gidip orada oyalanıyorlar.

Ama ne zaman bahçeye çıkıp, “Miniiikkkk” diye seslensek, hepsi olduğu yerden fırlayıp geliyorlar.

Geçenlerde bir yazı okudum, kediler mırlayarak size temas ettiğinde biyoenerji veriyormuş. Ayrıca strese çok iyi geldikleri de bilimsel olarak kanıtlanmış.

Bazen dakikalarca oturup birbirleriyle oynaşmalarını seyrediyoruz. Çok keyifli oluyor. Bir de kaka yapmalarını… Özenle açtıkları çukura kakalarını yapıp, üzerini koku gelmeyecek şekilde kapatmaları, sonra kenara çekilip temizlenmelerini izlerken, “Çok insandan daha temizler” demeden edemiyor insan.

Kısacası, bu küçük dostlar hayatımızın rengi, sevgisi, soluğu ve vazgeçilmezi…”

Karamoşumuz

Bademimiz

Miniklerimiz

Miniklerimiz