Bir hatıra

Birkaç yıl önce idi. Gaziantep Savaş Müzesi konusunda görüşmek üzere Şahinbey Belediye Başkanı Ömer Can’ın ziyaretine gitmiştim.
Büyük, görkemli makam odasında, koltukta bir misafiri oturuyordu.
Sayın başkandan sonra o da “Hoşgeldiniz sayın hocam” dedi. Güzel giyimli, kibar bir beyefendiydi.
Şaşırdım...Kendisini tanımıyordum. O başkana hitaben,
“Adil Bey Hoca’yı yıllar önce tanıdık, bir daha da unutamadık” dedi.
Sonra da anlattı:
“Soğuk ve yağışlı bir kış gecesinde, hanımın kucağında çocuk, durakta dolmuş bekliyoruz. Ne otobüs, ne dolmuş, ne taksi geçmiyor ki çevirip binelim.
Bir özel araba geçti önümüzden… 30-40 metre kadar gittikten sonra durdu. Geri geri geldi. Eğilip kapıyı açtı. ‘Buyurun’ dedi.
Bizi aldı, evimize kadar götürdü. Bu olayı yıllar boyu unutamadık. Her aklımıza geldiğinde de kendisine dualar ettik. İşte o kişi Adil Bey’di…”
İnanır mısınız, o an çocuklar gibi sevindim.
“İyi ki geçip gitmemişim, bu aileyi arabama almışım” dedim. Kucağında çocukları ile zor durumda bekleyen bir aileye küçük bir hizmet etmişim.
Tam hatırlayamadığım bu olay yıllar sonra ( bir sevgi ve teşekkür) olarak karşıma çıkıyordu.
“Allaha şükürler olsun, ne iyi etmişim” dedim kendi kendime..
Keşke böyle fırsatlar doğsa da, hepimiz de birbirimize sevgimizi göstersek, yardım etsek!