Bir Adam

Bundan 65 yıl önce, İstanbul’da Vezneciler’den Beyazıt Meydanı’na çıkan tramvay yolunda bir olay oldu: Tramvay ani bir trenle durdu. Yolcular üst üstte… Biri “Ne oluyor yahu?” diye söylendi. Vatman “Baksana, Neyzen geçiyor” dedi. Ben de travmaya da idim.
Neyzen Tevfik iki eli arkasındaki ney’de kavuşmuş, tramvay yolundan enlemesine geçiyordu. Tramvay bekledi, o geçti gitti..
Devrin bürokratlarındanbiri Neyzen’i şefkatle karşılıyor: “Kıyafetin sana yakışmıyor, senin için terzime diktirdim bu elbiseyi” demiş.
Kavaslar Neyzen’i giydirmişler. Neyzen teşekkür ederek ayrılmış. Paşa adamlarına “Neyzeni gözetleyin” emrini vermiş, bakalım ne yapacak?
Neyzen paşanın yanından çıkmış, sağa sola bakmış, perişan kılıklı bir adama “gel gel” demiş. İlk apartman girişinde yeni elbisesini adamın eski kıyafeti ile değiştirmiş.Etraftakilerin şaşkın bakışlarına aldırmadan yürüyüp gitmiş…
Bir gün de Kadıköy kumsalında küçük fakir bir çocuk arkasına düşmüş. Neyzen kumsalda ayakkabısız dolaşıyor. Küçük oğlan ısrarla “Abi boyayalım mı? Ne olur abi…. Demiş. Neyzen’in ayakkabısı yok. Kumların üzerine yatmış- gel yüzümü boya!Çocuk şaşırmış ama denileni yapmış, Neyzen’in yüzünü siyah ayakkabı boyası ile boyamış gitmiş..
Neyzen o haliyle Kuşdili çayırına gitmiş Arkadaşları ufak ufak demleniyorlar. Ahmet Rasim, Kemani Tatsoy.. diğerleri.. Neyzen’i o simsiyah yüzüyle görünce Ahmet Rasim: -“ Ne O Neyzen, demiş Şekspir’in Otellosu’nu mu oynuyoruz?...
Neyzen cevap vermiş:
-“Merhamet baran insanın yüzünü böyle kara çıkarır”