Şiir

“Bir kavganın, bir mücadelenin, çiçek açan hayatın dilidir şiir” der Zülfü Livaneli. O zaman biz de bugün her zamankinden farklı olarak şiirden konuşalım. Şiirden ve şiirin insan ruhuna işleyen derin anlamlarından. Günümüzdeki rutin siyaset, politika, ekonomi gibi sorunlardan az da olsa uzaklaşıp bu derin anlamlarda kaybolalım biraz da. Sanırım hepimizin buna biraz ihtiyacı var…

Cahit Sıtkı Tarancı'nın güzel bir şiirini paylaşmak istiyorum bu hafta sizlele 

Desem ki

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
                                 Cahit Sıtkı Tarancı