Abim....

Abimin bu kadar erken gideceğini hiç aklıma getirmemiştim. O kadar yaşam doluydu ki... Kafasında sürekli yarın’a dair bir plan vardı... Ciddi bir hastalığı yoktu... Yazı yazmak, okumak için uzun saatler oturmak zorundaydı. Çoğu yazar gibi, oturmanın ona getirdiği bazı dezavantajlardan birisi olan kilo problemi ona da bulaştı, doğal olarak...  Fazla kilosunun dışında sağlık problemi yoktu sanki... Ne kadar çok okurdu ve sindirirdi öğrendiklerini... Oğluma hep örnek gösteririm Abim’i... Senelerce, senelerce okudu, çok biriktirdi, sonra da onları yazıya döktü.. Her yazısı ayrı güzeldi... Yazılarından ve fotoğraflarından oluşan derleme, Nurgün Balcıoğlu tarafından kitap haline getirildi ve birinci cildi yayınlandı.

Bütün seneyi ruhen onunla geçirdim. Fotoğraflarımıza baktım, yazışmalarımızı, onun yayınlanmış yazılarını okudum, düşündüm. Gidişinin hemen akabinde Tarsus ve Talas Amerikan Koleji’nden arkadaşlarıyla bir araya geldik, bana daha önce duymadığım anılarını aktardılar. Abim konusunda yeni farkındalıklar yaşadım, onu yeniden öğrendim.

Kısaca şunu yazmak istiyorum, ben onunla sene boyunca sanal alemde dans ettim... Bize dans etmesini annem öğretmişti. Cumhuriyet’in en verimli devrim yıllarında ilkokula başlayan annem, dedemin okula bir piyano alması nedeniyle, henüz küçücük bir çocukken öğrenmişti dans etmeyi. Annem, dans etmeyi pek sevdiği için, doğal olarak bize de bulaştırmıştı bu zevki. Lokasyon olarak bugünkü Tuğcan Oteli’nin yanında kirada oturduğumuz beş katlı taş binanın çok geniş ve uzun koridorunda annem özellikle evlenecek çiftlere dans etmeyi öğretirdi. Biz de öğrendik o arada tabii ve yaşamımızın vazgeçilmez keyfi oldu dans...

Abimi çok özlüyorum. Halâ, onun ilgisini çekebilecek bir bilgiye ulaşınca telefon edip, öğrendiklerimi ona aktarmak için telefona gidiyor elim. Onunla tartışmayı, aynı fikir etrafında birbirine zıt cümleler kurmayı, birbirimizi ikna edememeyi gerçekten özlüyorum.

Canım, çiçekli bahçelerde Hitit mezarının altında huzur içerisinde uyu.