DOĞANIN ÇAĞRISI

İlkbahar geldi.

Güneş kendini pırıl pırıl gösterdi. Doğa derin bir uykudan uyanıyor. Dağlarda karlar eriyor, dereler çağlıyor, bayırlar yemyeşil bir hal alıyor.

Doğanın hayattaki en büyük huzur kaynağımız olduğunu bir kez daha anlıyoruz. Kendimizi yemyeşil kırlara atıp masmavi gökyüzünü saatlerce izlemek istiyoruz. Havada kuşların sevincini paylaşmak, toprakta böceklerin tatlı telaşını gözlemlemek, kendi telaşlarımızı unutup aylardır beklediğimiz ve bir çırpıda gelip geçecek olan baharı iliklerimize kadar yaşamak istiyoruz. 

Deniz kenarında yürümek,  gün batımını izlemek, bir gölgede çay içmek, bir ikindi vakti serin bir kuytuda kestirip uyumak…

Cennet diye hayal ettiğimiz yer için de hep bunları hayal ederiz zaten öyle değil mi? Doğa cennettir aslında hayat da bu cennet doğada geçmelidir mümkün olduğunca.

İnsan doğanın bir parçasıdır. Medeniyetler de insanlığın eseridir. Ancak medeniyet kavramını son dönemlerde yanlış algıladı insanoğlu. Metropolleşme medeniyet ile eş tutulur oldu. Ve bu medeniyet anlayışı insanı doğadan uzaklaştırdı. İnsan doğasına aykırı olarak doğadan koptu.. Hayatında hiç eşek görmeyen çocuklar var artık. Horozun ötüşünü, kuzunun melemesini internetten dinliyor, öğreniyor çocuklar. Gözümüzün önüne bir perde gibi inen yüksek binalardan, betondan bıktık usandık. Asfaltta böcek görmek mümkün değil, şehir merkezlerinde kuşlar da azaldı sanki.. Yüzde yetmiş beşi sularla kaplı dünyamızda suyu pet şişeden içiyor, betona çevirdiğimiz şehirleri tekrar yeşillendirmek için ağaçlandırma kampanyaları düzenliyoruz. Bu işte doğaya bir aykırılık var sanki.

Asıl medeniyet doğa ile bütünleşmek onunla uyumlu yaşamaktır. Doğaya aykırı olan tüm duvarlar yıkılsın artık. Doğa insanı kucaklasın ve onu bağrına bassın. Yeni bir medeniyetin beşiği gibi sallasın ve büyütsün.         

Evet, bahar geldi memlekete ama bir çırpıda gelip geçecek. Ne kadar zarar verse de insanoğlu doğaya, hala çağırıyor insanı doğa inadına.

Bu çağrıya kulak verin.