Tarsus’un kocaman bir Arasası var

Türkercim geldi. Artık İstanbul Hatay değil, İstanbul Adana bileti alıyor. Böylece stresten kurtuluyor. Her ne ise… onu almaya Adana’ya gidiyoruz. Bir gece de orada kalıyoruz. Ben köylü olduğum için arada bir şehir havası almak hoş oluyor.

Her Adana’ya gidişte önce çiçek serası Garden Kaola’ya ardından Tarsus’a gidiyoruz. Çok seviyorum serayı. Saatlerce dolaşıyorum, kokan çiçekleri kokluyorum, çiçek alıyorum falan. İyi geliyor.

Mazharcım Tarsus Amerikan mezunu olduğu için Tarsus’u çok seviyor. Bu sefer beni çocukluğunda dolaştığı yerlere götürdü, dükkanlar yerinde ve sahipleri aynı aileler.  Hepsini bulduk. Ayrıca Tarsus’ta dört gazete var, okumamız için asmışlardı. Memnuniyetle okudum hepsini.

Mazharcım eski çarşı görünce Antep’ten esinlenip, “Ayfer, arasaya geldik” diyor. Tarsus’un kocaman bir arasası var, tıpkı Antep ve diğer iller gibi restore etmişler, hiç beğenmedim. Çarşının ruhu gitmiş ruhu… zaten memleketin de ruhu uçtu gitti neyse.

Memnuniyetle gezerken camekan  içinde pişmiş kelle satan seyyar satıcıya rast geldik. Ben öyle şeyleri yemezdim eskiden, şimdi büyük merakla ıcığını cıcığını inceliyorum. Tarsus’ta adet, akşam eve giderken fırında pişmiş kelle götürüyorlar evlerine. Arzu edilirse satıcı ayıklıyor kelleyi. Saklama imkanım olmadığı için alamadım. Eminim tadı süperdi.

Şimdi evimize dönüyoruz. Yolda Affan kahvesinde haytalı molası verdik. İşte böyle.