2 OLAY

Önümde Kasım 1962 tarihli (Gaziantep Kültür Dergisi) duruyor. Aziz arkadaşım Mehmet Tutkun’un Atatürk hatıralarını okuyorum.
Bursa’da bir ziyaret sofrasında Atatürk’e bağlılıktan, sadakatten bahsediyor. Atatürk tabancasını çıkarıp masasının üstüne koyuyor:
-Benim için kim kendini öldürebilir? Soğuk bir sessizlik, kimseden ses yok. Atatürk gayet emin bir sesle:
-Benim için gözünü kırpmadan hayatını feda edecek adamı ben biliyorum!..
sonra “Nöbetçi” diye sesleniyor. Mehmetçik geliyor.
-Oğlum benim öl dediğim yerde ölebilir misin?..
-Ölürüm Paşam!
-Al şu tabancayı, şakağına daya arkanı dön ve ateş et!..
Er söylenini yapıyor, tabancanın tetiğini çekiyor. Tabancadan (tık) sesi geliyor, o kadar!
Atatürk masadakilere dönüyor:
Efendiler, işte Türk askeri budur! Ben Cumhuriyeti böyle kazandım.
***
Birgün bir hanım Atatürk’ün yolunu keser:
-Ben sizin Selanik’ten komşunuzum. Oğluma bir iş versinler diye emir vermiştin. Ama işe almadılar. Ne olur, bir daha söyle…
-Ben alın dediğim halde mi almadılar?
-Evet..
-Ne iyi etmişler. İşte arkadaşlar, Cumhuriyet budur!