Biz Böylelerine "kudalis" deriz...

        Basın,  günümüz tanımlamasıyla "medya", özellikle bizde ötedenberi sevilmez. Osmanlı döneminde   -o zamanlar bugünkü gibi medyalaşmamış, çok dallanmamıştı- gazetelere sıkı bir sansür uygulanır, gazetecilere göz açtırılmazdı. Hatta bu dönemde. - daha sonraları da oldu ya-  gazetecilerin suikastlere kurban gittiği çokça yaşandı.
        Cumhuriyet'in ilk yıllarında kimi iç güvenlik sorunları yaşanan olaylar nedeniyle gazetelere yaptırımlar uygulanmış, gazeteciler hapsedilmiş, sürgüne  gönderilmişti.
        Türkiye Gazeteciler Cemiyeti'nin düzenlediği listeye göre 1909'dan günümüze değin ülkemizde 65 gazeteci katledilmiş... Hatta öyle ki kimileri "kim vurdu?"ya gitti, katilleri bugün bile bulunup cezalandırılamadı.
        Sabahattin Ali (1948), Abdi İpekçi (1979), Ümit Kaftancıoğlu (1979), Çetin Emeç (1990), Uğur Mumcu (1993), Onat Kutlar (1995), Ahmet  Taner Kışlalı (1999) ve diğer gazeteci şehitler...
        Gazeteci gerçek anlamda görevini yaptığında bizim gibi toplumlarda sevilmez.  O nedenle kısa yoldan "karanlık güçler"ce hesabının dürülmesi/görülmesi kararlaştırılır.
        Bu, bizde  -maalesef- hep böyle oldu/yaşandı. Kimi cinayetlerin "dış güçler"ce organize edildiği bile iddia edildi. Cinayetlere kurban giden gazeteciler "doğruya doğru, eğriye eğri" ilkesinden ayrılmamalarının/kopmamalarının bedelini canları karşılığında meslek şehidi olarak ödediler.
                                                          ***

        Bizde,  bir de gazeteciler üzerinden gazetelere yönelik saldırılar yaşanır. Bunun da örnekleri ne yazık ki var Basın Tarihimizde. Örneğin, 1945 yılında  Sertellerin Tan gazetesine yapılan saldırı... Tüm basım tesislerinin, bürosunun, binasının tahrip edilmesi...
        Daha sonraları ve günümüzde de  saldırılar oluyor gazete binalarına...
        Bu hiç yakışık olmayan eylemler hep bizim içişimiz, sorunumuz... Demokrasimizin bir yerde görünür kalitesi!..  Gazeteciler görev anında engellenir, tartaklanır, dövülür... Makinesi, olmazsa kolu kırılır. Hızını alamayan kimileri de gider gazetelerin binalarını kurşunlar...
        Tabii ki bunlar "vukuat-ı adiye"den değil...  Sıradan bir olay olamaz... Böyle durumlarda basın meslek kuruluşları bu tarz saldırıları kınar, müsebbiplerinin/yapanların yakalanmasını ilgililerden ister.
        Böyle bir talep/kınama basın meslek kuruluşlarının hakkıdır.
        Biliyorsunuz, önceki günlerde Yeni Şafak ve Yeni Akit gazetelerine saldırı yapıldı. Kuşku yok ki kabul edilir bir olay değil. Çok çirkin... Ayıp da ayrıca...
        Ama benim anlayamadığım şu ABD Ankara Büyükelçisi'ne ne oluyor?
        Büyükelçi J. Bass, çirkin olayın kabul edilemez olduğuna işaret ediyor, sanki birileri bu olayı tasvip ediyormuş gibi...
        Sanki ilgililer bu olaya seyirci kalmış gibi... Bu bizim iç işimiz... Demokrasi sorunumuz...
        Dışarıdan laf yetiştiriyor. Peki, öteki Büyükelçilikler niçin susuyorlar? Laf yetiştirseler ya...   
        Onlar, bu çirkin olayı "sükut ikrardan gelir" anlamında onaylıyorlar mı yoksa? 
        Bizde böyle durumlarda; "- Sen işine bak... Kudalislik  yapma!" derler.