HALBUKi DÜNYA HEPİMİZE YETER

Beynimde uçuşan, yanıt aramaya çalıştığım sorular var. Sesli sorup sesli düşüneyim diyorum. Belki belki sizde sorarsınız bu soruların benzerlerini?

Eviniz, işiniz, yerleşik bir hayatınız var. Aynı dili konuşup, anlaşıp kültürel yabancılaşma çekmeden kendinizi yaşıyorsunuz. Yaşadığınız şehri sokak sokak biliyorsunuz. Ülkenizde nereye nasıl gidilir bilirsiniz. Yasaları bilir neyin suç olup olmadığını bilirsiniz ona göre davranırsınız. Kısacası kendinizi rahat hissedebileceğiniz bir yurdunuz var.

Peki siz, tüm bunlara sahip olan bir siz, tüm bunları bırakıp dilini, kültürünü, yasalarını, sokaklarını, kentlerini bilmediğiniz ülkelere bilerek ve isteyerek gider miydiniz? Ucuz iş gücü olmak ister miydiniz? Çalıştığınız işyerinde aşağılanmayı, angaryaya maruz kalmayı kabul eder miydiniz? Barakadan evlerde gayri insani koşullarda yaşarken tecavüze, tacize uğrama korkusu ile nasıl yaşayabilirdiniz? Birileri sizi it kopuk diye nitelese ve nefretle baksa gözlerinize ne hissederdiniz? Soruları uzatmak mümkün.

Mültecilerden söz ediyorum. Erdoğan'ın ''Suriye'lileri vatandaşlığa alma'' sözünden sonra AKP karşıtlığı üzerinden bir ırkçı nefret dalgası yayılıyor her yanda. Milliyetçilerinden, ulusalcılarına hatta AKP tabanına kadar geniş bir kesimde ''Suriyeli İstemiyoruz'' seslenişleri yükseliyor. Bu kervana kendini solcu görenlerde de katılanlar gözlemleniyor.

Mülteci bulunduğu yerleri zorunlu olarak terk eden insanlardır. Gerek kendi ülkesinde gerekse başka ülkelere gitmek için bulunduğu yerleri terk edenlere mülteci denilmektedir. Birinci dünya savaşında milyonlarca insan Asya’da, Avrupa’da, Ortadoğu’da ülkelerini terk etmek mülteci olmak durumunda kalmışlardır.

Kimi zaman doğal felaketler, iklim değişiklikleri tetikler mülteciliği, kimi zaman iç savaşlar, savaşlar, otoriter yönetimlerin baskıları. Yani insan eliyle yaratılmış felaketler tetikler mülteciliği. Sonuçta hiç kimse bilerek ve isteyerek terk etmez bulunduğu yaşam alanlarını.

Afrika'da temiz su kaynaklarına ulaşmak, kurak olmayan topraklarda açlığı yenmek için milyonlarca göç yaşandığını biliriz. Bu mültecilerin tek derdi var yaşamak.

1960’lı yıllarda ülkemizden Avrupa'ya bir iş göçü yaşandı. Angarya koşullarda da olsa kendi ülkelerinden daha iyi koşullarda ekmek mücadelesi için taşındılar insanlar Anadolu'nun kentlerinden Avrupa'ya. 12 Eylülde Politik göçmenlik başladı. Binlerce insan işkenceden, hapislikten, ölüm korkusundan kaçtı Avrupa'ya. Hala ülkesine dönemeyen politik mülteciler var. Ama çoğu da 12 Eylül'ün etkisi azaldığında yeniden döndü ülkesine.

Kürt illeri ablukaya alındı aylarca sokağa çıkma yasakları uygulandı, evler bombalandı, yakıldı yıkıldı. Binlerce Kürt kendi ülkesinde sürgün edilerek mülteci durumuna sokuldu. Hala bu insanlar kendi topraklarından uzakta gayri insani koşullarda yaşıyorlar.

Savaşlar ve iç savaşlarda mültecilik nedeni demiştik. Bugün Suriye'de ki iç savaştan, kimin kime düşman belli olmadığı savaş koşullarında insanlar mecburen bulunduğu ülkeyi terk ettiler. Sınıra yakın ülkelere göç ettiler. Güney Kürdistan, Türkiye, Ürdün gibi ülkelere sığınmalar yaşandı. Kimileri de bu ülkeler üzerinden Avrupa'ya gitmek istedi.

Bu insanların tek istedikleri neydi. Öldürülmekten kurtulup yaşamlarını devam ettirebilmek. Ölüm korkusu yaşayan bu insanlara karşı ülkede şimdi dolaşımda olan bir argüman var. ''kendi ülkesini savunmayan bir insana neden vatandaşlık verilsin ki'' Halbuki bu insanların beklentileri '' bu ülkede nefret bakışlarıyla karşılaşmadan'' kendi ülkelerinde karşılaştıkları ölüm, tecavüz, açlık korkusunu sığındıkları ülkede yaşamamak. Ne yazık ki korktukları başlarına gelmekte sığındıkları ülkelerde de aynı tehditlerle karşılaşmaktadırlar.

Burada sorun insan olma sorunudur. Burada sorun vicdan sorunudur.

Erdoğan mültecilere mültecilik statüsü vermedi. Onları misafir olarak gördü. Avrupa’yla Euro karşılığında pazarlık aracı olarak gördü. Şimdi onları hem ucuz işgücü, hem oy potansiyeli olarak görmede. Aynı zamanda Suriye'li mültecileri Kürdistan’ın demografik yapısını bozmada asimilasyon aracı kullanmak istemektedir.

Erdoğan'ın bu amacını biliyoruz. Ancak salt Erdoğan karşıtlığı üzerinden Mültecilere karşı ırkçı bir tavır takınmak kabul edilemez. Suriye'li mültecilerle, kendi yurdunda sürgün olan Kürlerle ekmeğimizi paylaşabilmeliyiz.

Nefret tohumu eken Şiddet biçer terör biçer. Bugün Avrupa'dan İŞİD'e katılımları düşününce mültecilik koşullarında karşılaştıkları adaletsizlikler, eşitsizlikler nefreti büyütmekte şiddet isteğini artırmaktadır. Ülkemizde de Suriyeli mültecilere karşı 'nefret bakışları'' şiddetten kaçanların şiddetin kucağına düşmesine yol açar. İyi düşünmek lazım.

Halbuki paylaşmasını bilirsek dünya hepimize yeter. Yeter ki bilinçli düzenlemelerle Mültecilere insani koşullarda yaşama şansı verilsin.