Kötülük sadece yapanı canavarlaştırmaz

İnsan, doğası gereği fıtridir ve potansiyel bir zalimlik öğesiyle yaşar. Çoğu insan bunu kabul eder, ama özümsemez. Yani kendisinin bir zalim olduğunu kabul etmez. Bu daha çok idamı onaylamak, fakat cellat olmayı istememeye benzetilebilir.

Çünkü insan vücudunda kalp vasat duygular tarafından bir kürsüden idare edilebilir.

Samimiyetsiz tutumlarımız ve davranışlarımız iyi olmaktan ziyade, kötü olma konusunda çok daha yaratıcı olabilir. Çoğu zaman işimizi yaptığımızı düşünürüz, ama yaptığımız şey aslında işin içine duygularımızı katarak infial içinde intikam almaktır.

Kelimeler doğru notalarla içinizdeki vicdanı rahatlatabilen bir açıklamaya dönüşebilir. Başınızı yastığa koyduğunuz gibi uyuyabilirsiniz. Bunu yapmayın, çünkü kötü olan bu değil, bu kötülüğün zamanla alışkanlık halini almasıdır.

Bu konuda size bir sır vermem gerekiyor, kötülüğün bir hiyerarşisi yoktur. Düzen ve nizam tanımaz. Kötü olmanın tipik erdemi, kötülüğü meşru yollarla yapmaksa hikmeti sadece nifak tohumları olur. Eğer bir insandan, uğrunda yaşadığı onurunu elinden alırsanız, bedelini ödemek için karşısına çıktığınız aynı adamda bunları bulamayabilirsiniz. Kötülük sadece yapanı canavarlaştırmaz.