Düşler

Bir tarihte okumuştum. Her ülkede yaşanların kendine göre ülküleri var.

Büyük Amerikan rüyaları [i]

1930’lu yıllarda “Her tencereye bir tavuk” ile başladı; 1940’larda “Her garaja bir otomobil”; 1950’lerde “Her oturma odasına bir TV ve her çocuğa çocuk felci aşısı”; 1960’larda “Her yetişen gence yüksek öğrenim”, 1970’lerde “Her başvuruya bir iş” ile devam etti; 1980’lerde “Her çalışma masasına bir bilgisayar”, 1990’larda “Her evden bilgi süper yoluna erişim” halinde ifade edildi; 2000’li yıllarda “Kansere çare ve her işyerine bir (Amerikan Ulusal Kalite Ödülü olan) Baldrige Ödülü” olarak şekillendi..

Dikkatimi bir şey çekti. 1930’lardan bu yana geçen süre içinde makroya yönelik nesnel hedefler (otomobil, TV, bilgisayar) sanal hedeflere indirgenmiş – eğitim, bilgi, sağlık, kalite rozeti.   

Onların kısmetine bunlar düşmüş. Bizim kısmetimizde neler var acaba? Bir fırsatta onlara bakacağım.