Arkadaşımın annesi

“Ebeveyn Ölümü” isimli kitabı sağ olsun sevgili Türker özetledi. Bu iki paragrafı bana çok dokunduğu için buraya kopyaladım. Nedenini en alt paragrafta anlattım. 

"İnsan, ebeveynleri hakkında verilmiş ya da verilmemiş tıbbi kararlar konusunda kendisine işkence etmiştir. Bu gibi kararlar vermek, yetişkin için neredeyse hiçbir zaman adil olmayan bir durumdur. Çoğu insan, bu tür tıbbi kararlar almak için gereken eğitim ve deneyimden yoksundur, ancak buna rağmen ebeveynleri için bu kararları vermek üzere onlara başvurulur. Dahası, bu kararların stresli bir zamanda, karar vermesi beklenen kişinin en güçlü ya da net olmadığı bir durumda verilmesi gerekmektedir. Sonuç olarak tedavinin sonucunu baştan bilebilmek imkânsızdır, buna rağmen yetişkinler iyileşme ihtimali için yeterli tedavinin yapılması ve ebeveynlerini gereksiz bir travmaya uğratmama arasındaki dengeyi sağlama konusunda kendilerini baskı altında hisseder. 

Daha önce de gördüğümüz gibi, ebeveyn ölmeden önceki olumlu son günler ve saatler yetişkin çocuk için uzun süreli anlamlar kazanabilir. Bazı durumlarda, ebeveyn yetişkin tarafından uzun bir zamandır beklenen bir davranış sergilediğinde, yetişkin bundan yarar görebilir. Benzer şekilde son dakikaların zor geçirilmesi, yetişkin çocuk için, dünyaya her zamanki bakışını gölgeleyebilecek, uzun süreli ve acı verici bir anlam kazanabilir." 

Bir arkadaşımın annesinin sayılı günleri kaldı... O nedenle arkadaşım perişan... Bir türlü annesinin kendisini bırakıp gideceğini kabul edemiyor. Ben ise doğanın kanunu her zaman kabul ettiğim için sakinim, ona yardım etmeye çalışıyorum. Hatta, annesinin pek mutlu bir hayat geçirdiğini düşünüyorum. Mutlu olduğu için de arkadaşımın hayata pozitif bakmasına neden olmuştur. 

Annesinin yutak borusunda yaşlılığa bağlı olarak minik kesecikler oluştu. O nedenle yaklaşık iki aydır ağızdan beslenemiyor. Damardan beslendiği için de bağışıklık sistemi giderek zayıfladı ve ağzında yaralar açıldı. Tıbben yapılabilecek her şey yapılıyor.... 

Size, yazdıklarım tuhaf gelebilir, ama hayat böyle bir şey, ben bunları hissediyorum... Alta Süreyya Çiçeği fotoğrafı koydum. Süreyya, Arapça göğe uzanan demekmiş galiba... Süreyya Çiçeği benim çocukluğumun çiçeğidir... Oturduğumuz apartmanın bahçesinde birden fazla vardı... O apartmanda tanıdığımız, sevdiğimiz bir çok insan da  otururdu... Hemen bitişikte de Dr. Mecit Barlas'ın evi vardı... Dün, Mecit Bey'in hatıralarını okudum, pek duygulandım. Diyeceğim o ki, burada bahsettiğim insanlar, bu çiçeğin güzelliğini, zerafetini, hoşluğunu konuştular sağlıklarında... Onları Süreyya çiçeği ile anmak istedim.