Gaziantep’in gerçek yüzünü sürekli gizleyerek, kentte her şeyin güllük gülistanlık olduğunu söyleyenlere ithaf olunur. Gaziantep ile Paris’in ne farkı var değil mi? Sonuçta orası da Paris, burası da!
Dünyada iki tane Paris olduğundan söz edilir. Bunlardan biri: Fransa’nın başkenti olan Paris, diğeri de Güneydoğu’daki az gelişmiş illere göre biraz daha gelişmiş ve kent merkezinde yapılan birkaç bina ve park ile göz boyayan Güneydoğu’nun Paris’i Gaziantep’tir.
Batının Paris’inde hiç göçük olmaz
Fransa’nın başkenti Paris’te, gecekondu, kaçak yapılaşma olmadığı için, şimdiye kadar herhangi bir göçük olayı yaşanmamış ve bu göçüklerde insanlar yaşamını yitirmemiştir. Bu Paris’te, kent merkezindeki birkaç bulvar ve caddenin etrafında binlerce kaçak yapı ve onların içinde yaşayan aç ve yoksul insan kitleleri bir kabus gibi sarmaz. Bu Paris’in cadde ve sokakları, asfaltı ve kaldırıma her yıl yeniden yapılmaz.
Doğunun Paris’i sürekli olarak göçüklere ve suçlara gebedir
Güneydoğu’nun Paris’in değilse kent merkezindeki birkaç 100 metrekare park ve birkaç 100.000 kişinin insanca yaşadığı yerleşim alanının çevresi, aç, yoksul, işsiz, önemli bir bölümü ekonomik krizlerin de etkisiyle potansiyel suçlu haline gelmiş 100 binlerce insanla çevrilidir. Kentin merkezindeki yaşam ile kenarındaki yaşam kalitesi arasında insana ızdırap veren derin uçurumlar vardır. Kentin yolları ve kaldırımları her yıl kış ayından sonra yenilenir.
Batının Paris’inde çocuklar çağdaş ortamda eğitilir
Batının Paris’inde çocuk ölümleri azdır, çocuklar güzel bir çocukluk dönemi yaşayıp, modern binalarda, çağdaş eğitim alır. Orada hastanelerin acil servisini sırtında hasta getiren, ekmek fırınlarının önüne dökülen olduğum kırıntılarından artakalanları toplayarak evine götürenler rastlanmaz. İnsanların, bir mesleği vardır. Kentin kenar semtinde oturan da, göbeğinde oturan da insanın insanca yaşaması için gereken bir takım temel hizmetlerden aynı oranda yararlanma hakkına sahiptir.
Doğu’nun Paris’inde bir sırada dört öğrenci oturur
Doğu’nun Paris’i Gaziantep’te çocukların hali genelde içler acısıdır. Mutsuz çocuklar, kentin sokaklarında çalışır, bazıları park köşelerinde uyuşturucu kullanır. Biraz daha şanslı olanları, kenar semtlerdeki kışın kaloriferi yanmayan okulların sıralarında oturur. Her sırada dört öğrenci, okuma yazma öğrenmeye çalışır. Büyüdüğünde ise, mesleksiz bir vatandaş olarak işsizler ordusuna katılır. İnsanlar, hastane kaplarına insana layık olmayan sağlık hizmeti almak için mücadele eder.
RSS